(1863-1902)
Swami Vivekananda, hem Hindistan hem de Amerika’da, 19. Yüzyılın son 10 yılında ve 20. Yüzyılın ilk 10 yılında ilham verici kişiliğiyle tanınır. Hindistan’da tanınmayan bir rahipken; Hinduizm’i temsil ettiği Şikago Din Parlementosunda 1893 yılında ansızın ünlendi. Engin bilgisi ve Doğu-Batı kültürünün yanında derin ruhsal içgörüleri, etkili söz söyleme sanatı, dahice sohbetleri, insana duyduğu geniş sempatisi, renkli kişiliği ve yakışıklı duruşu onunla görüşmek isteyen pek çok Amerikalıya karşı konulamaz bir görüntü sunar. Vivekananda’yı sadece bir kere görmüş veya dinlemiş biri, 50 yıl sonra bile hala onu neşeyle hatırlayabilir.
Amerika’da Vivekananda’nın görevi Hindistan’ın ruhsal kültürünü, özellikle de Vedantalarla ilgili düzenlemeleri yorumlamaktı. Amerikalıların dini bilincini, Vedanta felsefesinin hümanist ve akılcı öğretileriyle de zenginleştirmeyi denedi. Amerika’da, Hindistan’ın ruhsal elçisi haline geldi ve Hindistan ve Yeni Dünya’da, Doğu ve Batı’nın sağlıklı bir sentezini yaratmak adına daha iyi bir anlayışı ikna edici bir şekilde savundu.
Vivekananda anavatanında, modern Hindistan’ın vatansever azizi ve ulusal bilincin ilham kaynağı olarak değerlendirilirdi. Hindulara, güçlendirici ve yapıcı bir din ülküsü öğütledi. Tıpkı kadim inançlarının ritüeline ve mitine adanmaları gibi Tanrı’nın tecellisi olan insanlara hizmet etmenin Hintliler için adanmanın özel bir formu olduğunu savunurdu. Hindistan’ın pek çok politik liderinin de Swami Vivekananda’ya minnet duyduğu toplum tarafından bilinirdi.
Swami’nin misyonu hem ulusal hem de uluslararası idi. Bir insan-sever olarak, huzuru arttırmak ve ruhsal varoluşun Vedantik Birlik temeline dayanan kardeşliği/birliği sağlamak için çabaladı. En yüksek düzenin mistiği Vivekananda, Hakikate dair direkt ve sezgisel deneyime sahipti. Bilgeliğin bitmez tükenmez kaynağından edindiği fikirleri ruha dokunan, şiirsel bir dille aktardı.
Vivekananda’nın zihninin doğal eğilimi ile tıpkı Ustası Ramakrishna gibi, dünyanın üzerinde süzülür ve Mutlak’a dair derin düşüncelere dalarak kendini unuturdu. Ama kişiliğinin diğer parçası, hem Doğu’da hem Batı’da insanların acı çekişini gördükçe kanardı. Zihni, Tanrı’yı düşünme ve insanlığa hizmet etme arasındaki git-gelden dinlenmeye nadiren fırsat buluyor gibi görünebilir. Öyle bile olsa, yükseklerden gelen çağrıya uyarak dünyada insanlığa hizmet etme görevini seçti; ve bu seçim onu Batıdaki insanlara çekici hale getirdi, özellikle de Amerikalılara. 39 yıllık kısa ömründe (1863 – 1902), ki bunun yalnızca 10 yılı toplumsal aktivitelere adanmıştı ve bunlar da akut fiziksel acılar içindeydi, gelecek nesillere her biri Hindu felsefesi üzerine seçkin eserler olan dört klasiğini bıraktı: Jnana-Yoga, Bhakti-Yoga, Karma-Yoga ve Raja-Yoga. Bunun yanında, sayısız dersler verdi, kendi elinden birçok arkadaşına ve öğrencisine ilham verici mektuplar yazdı, çok sayıda şiir yazdı ve yönlendirme için gelen pek çok arayana ruhsal rehberlik yaptı. Ayrıca Modern Hindistan’ın en göze çarpan dini organizasyonu olan Rahiplerin Ramakrishna Düzeni’ni organize etti. Hindu ruhsal kültürünün, yalnızca Swami’nin anavatanında değil; Amerika’da ve dünyanın diğer kısımlarında da yayılması için adandı. Swami Vivekananda önceleri kendinden “koyu Hintli” olarak bahsederdi. Yaşamı ve öğretileri, Asyalıların zihnini anlamak açısından Batılılar için paha biçilemezdir. Harward felsefecisi William James, Swami’den “Vedantistlerin en iyi örneği” diye bahsetti. 19. Yüzyılın ünlü oryantalistleri Max Muller ve Paul Deussen, ona karşı içten saygı ve yakınlık duydular. “Kelimeleri,” diye yazdı Romain Rolland, “muhteşem bir müzik; sözleri tıpkı Beethoven stilinde, çoşkulu ritmi ise Hendel’in korolarındaki marşlar gibi. Onun bu söylemlerine dokunamam, otuz yıl uzakta, bir kitabın sayfalarına serpiştirilmiş, bedenimi ürpertmeden geçen bir elektrik şoku gibi. Ve bir kahramanın dudaklarından dökülen alevli kelimelerinden ne şoklar, ne aktarımlar doğar!”
Swami Nikhilananda
Ramakrishna – Vivekananda Center, New York
5 Ocak 1953
https://ramakrishna.org/vivekananda.html
